هر ساله در بلندترین شب‌های سال، در دهه‌ی آخر آذر، آسمان میزبان شهابهای جوزایی است. شهابهای پرنوری که در دل هوای سرد زمستانی آتش بازی زیبایی راه می‌اندازند تا منجمان آماتور را به زیر سقف زیبای آسمان بکشانند و دقیقاً در آغازین روزهای فصل سرما به ملاقات جو زمین می‌آیند تا آخرین بارش چشمگیر سال را به نمایش بگذارند.
شهابهای این بارش برخلاف اکثر بارش‌های شهابی سال که بر اثر رسیدن زمین به ذرات باقیمانده از دنباله دارها بوجود می آیند بر اثر عبور زمین از میان ذرات به جا مانده از سیارک فایتون۳۲۰۰ پدید می‌آیند. این شهاب‌ها سرعت خیلی کمی نسبت به شهابهای دیگر دارند (۳۵ کیلومتر در ثانیه) و با رنگ سفیدشان مانند شعله‌ای زیبا به نظر می‌رسند.
کانون این بارش در ۲ درجه‌ای شمال شرق ستاره کاستور قرار دارد ولی شما برای دیدن شهاب‌ها باید به شعاع حدود ۴۵ درجه‌ای کانون بنگرید
منبع :
http://www.nojum.ir
خبری درباره این بارش در سایت آسمان پارس در تاریخ ۱۹ آذر ۱۳۸۹
ستاره شناسان به طور کامل جوزایی ها را نمی شناسند و به عقیده آنان بررسی هایی که به تازگی در مورد این پدیده صورت گرفته، آن را بیش از پیش اسرارآمیز ساخته است...
بیشتر بارش های شهابی از دنباله دار ها سرچشمه می گیرند، اما در مورد جوزایی ها ماجرا چیز دیگری است. این بار مادر، نه یک دنباله دار بلکه جسمی عجیب و سنگی است به نام 3200 Phaethon که ذرات غبارمانند بسیار کوچکی را در فضا می پراکند.
3200 Phaethon در سال 1983 توسط ماهواره IRAS ناسا کشف و در خانواده بزرگ سیارک ها جای گرفت. 3200 Phaethon دم ندارد؛ مدارش از کمربند سیارکی اصلی می گذرد و رنگش هم شبیه رنگ سایر سیارک هاست. در واقع، 3200 Phaethon شباهت زیادی به Pallas از سیارک های کمربند سیارکی، دارد و ممکن است قطعه ای 5 کیلومتری از این توده 544 کیلومتری باشد
به عقیده دانشمندان اگر 3200 Phaethon از سیارک Pallas جدا شده باشد، در این صورت شهاب وار های جوزایی ممکن است بقایای این تجزیه باشند. اما این امر با دانسته های دانشمندان چندان سازگار نیست.
محققان با بررسی دقیق مدارهای شهاب وار های جوزایی، به این نتیجه رسیدند که این شهاب وارها از 3200 Phaethon هنگامی که در نزدیکی خورشید بود، به بیرون رانده شدند نه هنگام جدا شدن آن از Pallas در کمربند سیارکی. مدار3200 Phaethon ، این سیارک را هر 4/1 سال وارد مدار عطارد می کند و به این ترتیب این جرم سنگی در مجاورت گرمای خورشید، فورانی از غبار را به بقایای جریان جوزایی می افزاید.
اما آیا پاسخ، همین است؟
برای آزمایش این فرضیه، محققان به فضاپیماهای دوقلوی STEREO ناسا که برای مطالعه فعالیت خورشید طراحی شدند، روی آوردند. تاج نگارهای تعبیه شده روی STEREO قادرند سیارک ها و دنباله دارهای نزدیک خورشید را تشخیص دهند.
همان طور که در ژوئن 2009 3200 Phaethon را در فاصله 15 قطر خورشیدی ازسطح این ستاره شکار کردند. اتفاقی که پس از آن روی داد، دانشمندان را شگفت زده کرد. 3200 Phaethon به طرز غیر قابل انتظاری می درخشید ! محتمل ترین توجیهی که می شد برای این مسئله ارائه داد، این بود که Phaethonدر پاسخ به درهم شکستن سطح صخره ای اش – از طریق انکسار گرمایی و تجزیه مواد معدنی دارای آب – در اثر گرمای شدید خورشید، ذرات غبار را به بیرون پرتاب کرد. اما مقدار غباری که طی مواجهه با خورشید در سال 2009 پرتاب کرد، تنها 01/0% به جرم جریان جوزایی افزود.